Dit Chinese spreekwoord kreeg ik vlak na het overlijden van mijn man onder ogen. En het is me heel dierbaar geworden. Het spreekwoord sprak me aan op mijn eigen verantwoordelijkheid, of ik dat nu fijn vond of niet. Aan zijn overlijden kon ik niks doen, maar aan hoe er mee om te gaan wel. Ik realiseerde me dat ik aan zet was om iets van mijn leven te maken en niemand anders. Die boodschap kwam goed binnen. En poeh, wat vond ik die pittig. En zo waar. Ik pakte de boodschap zo letterlijk op dat ik meende alles zelf te moeten doen. Met de blik vooruit gaf ik vorm aan mijn verdriet en mijn leven met twee kleine kinderen. Met hulpverlening had ik niet zoveel op en lotgenotencontact zou me alleen maar naar beneden trekken. Voor beiden stond ik niet open.
Ik had al mijn energie nodig om mijn kinderen op te voeden en me naast moeder ook nog wat Marijke te voelen. Dat hield ik een poosje vol. Mijn emoties en gevoelens probeerde ik voor mezelf te houden. Daar wilde en kon ik anderen niet mee lastig vallen. Tot het moment dat tijdens een hele gewone lunch een glas karnemelk omviel en zich over het tafelkleed uitspreidde. Ik ontplofte zowat. Ik reageerde onevenredig heftig op de situatie en mijn kinderen. Ik schrok enorm van mezelf en mijn kinderen van mij. Niet veel later moest de grasmaaier het ontgelden. Ik kreeg het ding niet aan de praat. Woedend was ik. Schoppend, vloekend en huilend stond ik ernaast.
Die avond besefte ik dat het tijd was om iets te gaan doen, om hulp te zoeken. Als ik zo door zou gaan zouden mijn kinderen de dupe worden van mijn verdriet en opgekropte woede. En ze waren hun vader al kwijt. Ik besloot dat ik aan het werk moest met mezelf om mijn kinderen niet onnodig op te zadelen met mijn ballast.
Ja, mijn kinderen waren in eerste instantie de drijfveer van mijn zoektocht. Pas later zag ik in dat ik het vooral mezelf mocht gunnen. Met mijn zoektocht diende ik immers niet alleen mijzelf maar ook mijn kinderen.
Hoe is het nu?
Ik heb hulp gezocht en ben tóch gaan rouwen, met vallen en opstaan. Op mijn eigen unieke manier en op het tijdstip dat bij mij paste. De emotionele lading ging van situaties af. Een beker karnemelk die omgaat hoeft alleen opgeruimd te worden en een grasmaaier die het niet doet moet nagekeken worden. Mijn werk is weer een bron van energie geworden waar ik goed mijn ei in kwijt kan en vakanties zijn hoogtepunten geworden. Samen met mijn kinderen heb ik veel actieve vakanties ondernomen waar we enorm van hebben genoten.
Mijn kinderen zijn inmiddels uitgegroeid tot stabiele volwassenen. De jaarlijkse familie wintersportvakantie is gelukkig nog steeds favoriet bij hen.
En ik...? Ik geniet volop van het leven, van mijn kinderen, van familie, vrienden, sport en werk. En de meeste dagen voel ik me een dankbaar mens. Ik heb veel mogen leren op mijn pad, zowel qua werk als op persoonlijk vlak. Leergangen op het gebied van persoonlijk leiderschap, coachend leiderschap, bewustzijnsontwikkeling, een yoga opleiding en een opleiding tot rouwbegeleider hebben daaraan onder andere bijgedragen. Dat heeft er uiteindelijk toe geleid dat ik mijn vaste baan heb opgezegd en voor mezelf ben begonnen. Een keuze waar ik me helemaal senang bij voel.
Ben je nieuwsgierig naar wat ik verder zoal heb gedaan dan verwijs ik je graag door naar mijn LinkedIn profiel.
Wat je over mij moet weten
Ik combineer mijn enerzijds evenwichtige en rustige aard graag met mijn anderzijds energieke en optimistische kant. In contact spiegel ik aandachtig, compassievol en met humor. Ik ben van hard werken, maar dan wel vanuit zachtheid, oftewel ‘hart werken’. Zachtheid en hard werken waren voor mij lang verschillende dingen. Tegenwoordig verbind ik ze juist graag met elkaar. En hoewel lang niet alles in mijn leven loopt zoals ik het had bedacht is spijt een woord dat ik niet snel in de mond neem. Ik leer namelijk van elke situatie, ongeacht de uitkomst.
Mijn visie
Ik vertrouw op de innerlijke veerkracht van mensen. Bij verlies en rouw krijgt die veerkracht een enorme dreun te verduren en lijkt soms helemaal te zijn verdwenen. Rouwen is een normaal proces, een gezonde reactie op een verlieservaring. Dat noemden we altijd rouwverwerking al is rouwverweving een passender woord voor het rouwproces. Rouw is immers nooit klaar. Je draagt het je hele leven met je mee en het is de kunst om het te leren verweven in je leven. Rouwen is ook een veranderings- en aanpassingsproces en het is hard werken. Het laat je kennismaken met een onbekende kant van jezelf. Ook met je veerkracht. Er is geen ‘one size fits all’ aanpak. Wel geloof ik dat in ieder mens een innerlijke veerkracht aanwezig is om op een eigen unieke manier met verlieservaringen om te gaan. Om zo weer te leren leven mét het leven. In dat proces loop ik graag een eindje met je mee.
Als je me zou kennen zou je weten dat…
- Ik mijn dag het liefst begin met een stiltemeditatie en yogaoefeningen zodat alle onrust van de dag geen grip op mij krijgt.
- Mijn nies iedereen in mijn omgeving verschrikt doet opspringen. Ik kan op de een of andere manier niet lief en bescheiden niezen, hoe graag ik dat ook zou willen.
- Ik meer energie van wild weer krijg dan van rustig weer. Ik laad op in de natuur en dan met name als de natuur flink van zich laat horen. Ik knap helemaal op van een strandwandeling als de wind als een malle tekeer gaat.
- Ik van de Friese wateren houd met het ruisende riet langs de kant. Al vanaf mijn jeugd brachten het kabbelende water tegen de boot en dat ruisende riet me tot rust tijdens het zeilen. En ook nu ik er tegenwoordig langs roei geniet ik weer van het voor mij zo bekende en troostende geluid van het ruisende riet. Alsof het mij kent…
- Ik met plezier uren in de keuken sta te kokkerellen. Ik ont-span er helemaal van. Maar dan moet ik wel genoeg tijd hebben, wat soms een hele kunst is, anders ga ik mijn naam te veel eer aandoen.