'Ik wil weer worden wie ik was...'
Kortgeleden werd ik in de familie app verrast met bovenstaande foto. Een slim schoonkind had een opvallende gelijkenis ontdekt tussen mijn cockerspaniël Jip en mij. Althans, wie ik dik dertig jaar geleden was. Het lachen stopte maar niet in de app. En eerlijk is eerlijk, ook ik vond het een prachtige vondst.
De wereld als onbekende…
Als het om foto’s gaat denken we bijna nooit ‘ik wil weer worden wie ik was’. Oude afbeeldingen van onszelf leveren naar mijn ervaring vooral veel hilariteit op. Gaat het om grote gebeurtenissen in ons leven, zoals verliessituaties, dan ligt dat vaak anders. We herkennen onszelf ineens niet meer. In mijn praktijk hoor ik bovenstaande en vergelijkbare zinnen dan ook regelmatig. Als na een verlies de bodem onder je bestaan verdwijnt en je leven op z’n kop staat, is het verlangen naar het vertrouwde gevoel van wie je was vaak heel erg aanwezig. Het geeft immers enig houvast in een tijd waarin de wereld een onbekende voor je is geworden. Het verlangen is begrijpelijk. De realiteit is anders. We zijn continu aan verandering onderhevig. Vandaag zijn we al niet meer wie we gisteren waren.
Wie ben ik?
Na een verlies van een dierbare heb je niet alleen te maken met je rouwproces rondom degene die je kwijt bent, inclusief alle gevoelens. Je krijgt er een tweede proces bij, je verandert zelf door je verlieservaring. ‘Wie ben ik (zonder de ander)?’, is de vraag die zich steeds weer aandient. Dit is een confronterend proces. Een transformatieproces. Je gaat als het ware van een 1.0 naar een 2.0 versie van jezelf, of je dat nu leuk vindt of niet.
In een transformatieproces beland je een poos in niemandsland. Je bent niet meer je 1.0 versie door je verlieservaring, maar je hebt nog geen zicht op je 2.0 versie. Je bevindt je als het ware in je cocon, de popfase. Je bent geen rups meer en ook nog geen vlinder. En als je maar wist wanneer je daar wel zicht op zou hebben dan was het nog wel uit te houden. Maar de onzekerheid wanneer je je weer wat stabieler voelt, wanneer je weer houvast hebt, maakt het zo moeilijk en ondraaglijk. En doet je zo verlangen naar je 1.0 versie. Maar het proces is niet terug te draaien. Een pop wordt nooit meer een rups en kan alleen maar afwachten wanneer hij als vlinder verder mag.
Wie wil ik zijn?
Hoe is dat voor jou? Vraag jij je wel eens af, wie ben ik? Of nog een stap verder, wie wil ik zijn? Kan je je verblijf in niemandsland, inclusief alle bijbehorende gevoelens en gedachten verdragen en verduren? Elke dag maar weer een stap voorwaarts doen ook al weet je nog niet waar je uitkomt…? En erop vertrouwen dat jouw pad zich vanzelf ontvouwt?
Terugkijkend naar de foto’s weet ik dat ik niet meer degene ben die ik destijds was. Niet van buiten en niet vanbinnen. En daar ben ik blij mee. De foto geeft me overigens wel het idee dat ik (via Jip) een beetje geworden ben wie ik was. -;)